Sigmund negentiende sessie

Toen ik voor het eerst “Sigmund negentiende sessie” opensloeg, werd ik meteen gegrepen door de luchtige maar toch scherpe humor. Sigmund behoudt zijn kenmerkende eigenwijsheid en cynisme, wat zorgt voor een gezonde dosis zelfspot richting zowel de lezer als de getekende patiënten. Elke strip weet op originele wijze een facet van het menselijke gedrag bloot te leggen. Of het nu gaat om de worsteling met social media, de eeuwige zoektocht naar erkenning of de ongemakken van ouder worden, de humor blijft onverbiddelijk raak.
Wat deze negentiende sessie voor mij extra boeiend maakt, is de balans tussen verbale grappen en subtiele visuele cues. De gelaatsuitdrukkingen van Sigmund en de patiënten versterken de grollen en zorgen ervoor dat je soms net even twee keer kijkt om de pointe van de grap volledig te begrijpen. Die dualiteit maakt het lezen extra leuk: je zit als het ware in de spreekkamer en voelt de energie die Sigmunds droge opmerkingen oproepen.
Ik waardeer de manier waarop deze stripreeks herkenbare situaties uit het dagelijks leven oppikt en net een tikje overdrijft, zodat je er vanuit een ander perspectief naar gaat kijken. De ironie en spot laten je als lezer nadenken over je eigen gedrag en gewoontes. Tegelijkertijd hou je dankzij de vloeiende tekenstijl en het lichtvoetige karakter een prettig gevoel over bij het lezen.
De kracht van “Sigmund negentiende sessie” schuilt in zijn eenvoud en directheid. Er is weinig opsmuk: de grappen hebben geen spectaculaire decors nodig, alleen scherpe dialogen en karikaturen. Voor mij maakt dat deze strip onmisbaar in de boekenkast. Het is niet zomaar een verzameling plaatjes, maar een geestige spiegel die laat zien hoe absurd we mensen soms kunnen zijn. Ik heb genoten van elke pagina en kijk al uit naar de volgende sessie met de ontwapenend botte Sigmund.

“Sigmund negentiende sessie” voert de lezer opnieuw mee naar de eigenzinnige praktijk van psychiater Sigmund, een personage dat zich kenmerkt door een bijtende, soms onbeschaamd sarcastische kijk op de menselijke geest. In deze bundel van korte stripverhalen krijgt Sigmund te maken met een stoet van patiënten die worstelen met alles wat het moderne leven hen te bieden heeft. Van jonge mensen die voortdurend op hun telefoon zitten tot oudere patiënten die vooraf al zeker weten dat ‘dit toch niet gaat helpen’ – niemand blijft gespaard.
In elke episode staat er een nieuw thema centraal, variërend van onzekerheden over het eigen uiterlijk, relatieproblemen, werkstress tot periodes van diepe twijfel of schaamteloos narcisme. Sigmund ontziet niemand en gaat telkens direct en compromisloos te werk, met als gevolg dat de patiënten soms onthutst, soms juist opgelucht, maar altijd met een flinke dosis zelfinzicht de spreekkamer verlaten. Zijn opmerkingen zijn kort en raken het hart van de zaak, zonder al te veel omwegen of empathische woorden.
Toch schuilt er onder de laag van bittere humor en bijdehante kwinkslagen een splinter van mededogen. Soms blijkt Sigmund zelfs iets menselijker dan je zou verwachten, wanneer hij bijvoorbeeld even stilvalt bij een pijnlijk verhaal. Deze zeldzame momenten van oprechte ontroering geven de stripreeks een emotionele lading die je niet altijd ziet aankomen in een humoristische setting.
Tussen de vlijmscherpe dialogen door schitteren de tekeningen die de gemoedstoestand van de personages krachtig illustreren. De scenario’s lopen uiteen van alledaags herkenbaar tot ronduit absurd, maar voor je het weet, zie je er toch iets eigens in. De negentiende sessie is net als de eerdere delen een verzameling van geestige, confronterende en bovenal slimme reflecties op wat ons maakt tot wie we zijn. Sigmund is misschien cynisch, maar hij confronteert ons des te meer met onszelf.