De roze bril

“De roze bril” heeft me positief verrast dankzij de speelse schrijfstijl en het ontwapenende perspectief dat Elle van Lieshout aanbiedt. Als volwassene verwacht je soms dat kinderboeken vooral relatief eenvoudige teksten bevatten, maar dit boek bewijst dat ook volwassenen er veel plezier en inspiratie uit kunnen halen. Terwijl ik Mo volgde op zijn reis door een wereld die plots in zachtroze tinten is gehuld, werd ik als lezer herinnerd aan mijn eigen kindertijd. De manier waarop de auteur de belevenissen van Mo beschrijft, is zo levensecht en puur, dat ik regelmatig een glimlach op mijn gezicht kreeg.

Wat “De roze bril” voor mij extra bijzonder maakt, is hoe het thema verbeelding een centrale plek inneemt. Ik merkte dat ik niet alleen met Mo meeleefde, maar ook actief meedacht over hoe ik in mijn eigen leven soms wel wat meer ‘roze bril’-momenten kan gebruiken. De boodschap is universeel en tijdloos: een vleugje optimisme kan je kijk op de dagelijkse realiteit veranderen. Daarnaast passen de illustraties perfect bij de tekst en voegen ze een extra laag toe aan het verhaal. Het kleurgebruik is bewust en subtiel, wat de magie van de roze bril nog eens extra benadrukt.

Bij het lezen van kinderboeken is het soms lastig om de balans tussen simpel en diepgaand te vinden, maar “De roze bril” doet dat met verve. Elk hoofdstuk draagt bij aan de ontwikkeling van het verhaal, en er is voldoende variatie in emotie en toon. Persoonlijk vond ik het slothoofdstuk erg bevredigend, omdat het laat zien dat Mo bewust leert omgaan met zijn optimistische blik, zonder daarbij de realiteit uit het oog te verliezen. Dit boek is een absolute aanrader voor jong en oud. Het herinnert ons eraan dat een sprankje fantasie en een vleug hoop ons leven net dat beetje mooier kunnen maken, elke dag.

“De roze bril” begint met Mo, een nieuwsgierige en fantasierijke jongen die op een druilerige dag een mysterieuze roze bril vindt. Vanaf het moment dat hij de bril opzet, verandert zijn kijk op de wereld: sombere straten lijken op kleurrijke festijnen en zure gezichten veranderen in vriendelijke glimlachen. Mo is verwonderd en besluit de bril niet meer af te zetten. Hij raakt ervan overtuigd dat de bril hem een speciale superkracht geeft: alles wat hij ziet, lijkt onmiskenbaar vrolijker dan voorheen.

In de daaropvolgende hoofdstukken ontdekt Mo dat de roze bril hem niet alleen laat genieten van de mooie kanten van het leven, maar hem ook helpt om obstakels te overwinnen. Wanneer hij bijvoorbeeld moet opkomen voor een vriendje dat gepest wordt, geeft de bril hem een extra dosis moed. Tegelijkertijd leert Mo dat niet alles in het leven door een roze bril kan worden bekeken. Er zijn momenten waarop hij geconfronteerd wordt met situaties waarin zelfs de meest optimistische blik niet onmiddellijk een oplossing biedt. Zo wordt hij uitgedaagd om te zoeken naar een balans tussen het behouden van zijn positieve instelling en het onder ogen zien van de werkelijkheid.

Naarmate het verhaal vordert, merkt Mo dat de echte kracht niet in de bril zelf zit, maar in zijn eigen vermogen om op een andere manier naar de wereld te kijken. Hij komt tot het inzicht dat de bril eigenlijk slechts een symbool is voor de positieve energie die iedereen in zich heeft, ongeacht de omstandigheden. Dit thema bereikt een hoogtepunt wanneer Mo de bril tijdelijk verliest en tot zijn verrassing ontdekt dat hij nog steeds het mooie in mensen en situaties kan zien. Uiteindelijk realiseert hij zich dat echte groei ontstaat wanneer je durft te dromen en bereid bent nieuwe perspectieven te omarmen, zelfs zonder een roze bril.