Been in het gips

Als lezer ben ik aangenaam verrast door de ontspannen toon van ‘Been in het gips’. Vanaf de eerste pagina’s weet Tijn Bertens je met humor en inlevingsvermogen mee te voeren in het leven van Tom, die van de ene op de andere dag letterlijk wordt stilgezet. Het is geen typische komedie waarbij de grappen elkaar in hoog tempo opvolgen; het verhaal blinkt juist uit in subtiele, alledaagse situaties die onverwacht grappig uitpakken. Door deze aanpak blijft het boek authentiek en geloofwaardig, waardoor ik me als lezer nauw verbonden voelde met Tom en zijn kleine, maar wezenlijke struikelblokken.

Wat me in het bijzonder aanspreekt, is de manier waarop de auteur de mentale reis van Tom weet te verwoorden. Je leest niet enkel over pijn en onmacht, maar ook over de geleidelijke verschuiving naar berusting en acceptatie. De scherpe observaties over hoe de omgeving reageert op iemand die tijdelijk minder mobiel is, geven een extra dimensie. Vooral de situaties waarin Tom afhankelijk is van anderen — bijvoorbeeld wanneer hij vrienden moet vragen om wat simpele klusjes over te nemen — zorgen enerzijds voor komische taferelen en anderzijds voor momenten van onverwacht diepgaande zelfreflectie.

Naast de humor heeft het verhaal ook een ontroerende ondertoon. Hoewel er geen grootse dramatische wendingen plaatsvinden, voelde ik wel een duidelijke emotionele gelaagdheid in Toms beleving. Dat maakt ‘Been in het gips’ meer dan alleen een grappige roman. Ik vond het een geslaagde mix van lichtvoetige verhaallijn en diepgang, die steeds in balans blijven. Als je op zoek bent naar een boek dat zowel een glimlach op je gezicht tovert als aanzet tot nadenken over wat écht belangrijk is in het leven, dan is deze roman beslist de moeite waard. Het heeft mij in ieder geval geïnspireerd om wat vaker stil te staan bij de waarde van het alledaagse.

Het verhaal van ‘Been in het gips’ begint met Tom, een energieke jongeman die volop in het leven staat. Door een ongelukkig voorspelbaar ongeluk — hij gleed uit tijdens een vriendendienst — belandt hij abrupt met zijn been in het gips en is hij lange tijd aan huis gekluisterd. In het begin is hij gefrustreerd over zijn beperking: hij mist leuke uitjes, kan zijn werk niet volwaardig uitvoeren en is afhankelijk van anderen voor allerlei kleine klusjes. Al snel blijkt dat deze gedwongen pauze niet alleen maar negatief is.

Tom ontdekt namelijk dat stilstand ook ruimte biedt voor gedachten die hij eerder wegdrukte. Hij reflecteert op zijn relaties, zowel met zijn vrienden als met zijn familie, en gaat bewuster kijken naar hoe hij zijn tijd normaal gesproken indeelt. Door de vele stilte en het gebrek aan afleiding, komt hij tot de ontdekking dat hij vaak vanuit routine en sociale druk handelde, in plaats van vanuit daadwerkelijk plezier of intrinsieke motivatie. De gesprekken met zijn kleurrijke verzameling vrienden — die variëren van nuchtere doeners tot dromerige filosofen — helpen hem een compleet nieuw perspectief op zijn leven te ontwikkelen.

Door zijn genezingsproces heen leert Tom hoe belangrijk het is om je niet blind te staren op verplichtingen en maatschappelijke verwachtingen. Terwijl hij zich langzaam herstelt, wordt zijn been misschien wel tegelijk met zijn instelling ‘opgeknapt’. De dagelijkse ongemakken, zoals het strompelen op krukken of het gestuntel bij het aankleden, verzachten steeds meer door de inzichten die hij opdoet. Op het moment dat het gips er eindelijk af mag, is Tom niet alleen fysiek hersteld; hij heeft ook een zekere mentale transformatie doorgemaakt. ‘Been in het gips’ laat zo zien hoe een tegenslag je kan uitdagen om bewuster te leven en de waarde in kleine dingen te herontdekken. Het is een inspirerend verhaal dat je aanspoort om af en toe stil te staan en opnieuw koers te bepalen.